Öncel Öziçer yazdı: "Sahi biz ne ile sınanıyoruz?"

"...Bize anlatılan ve bizzat gördüklerimiz buydu işte... Adana’da cayır cayır yanan küçük kız çocukları bana yıllar önce yaşadığım bu acı anıyı canlandırdı..."

Öncel Öziçer yazdı: "Sahi biz ne ile sınanıyoruz?"
Öncel Öziçer'in GAZETE 9 EYLÜL'DE yayınlanan yazısı...

Daha Türkiye’de din siyasetin orta yerine bu kadar aleni yerleşmemişti.

Kıyısından köşesinden söylentiler başlamış ama “Yok artık canım kimse bunu Türkiye’de yapamaz” dediğimiz ve hepsi gerçekleşen şeyler var ya hani, hah işte onlar da ütopya aşamasındaydı.

İzmir Behçet Uz Çocuk Hastanesinden bir ihbar gelmişti.

Muhabir olarak ben görevlendirildim.

Ballıkuyu semtindeki bir yatılı Kuran kursunda kalan bir çocuk falakadan iki bacağını birden kaybetme tehlikesiyle hastaneye getirilmişti.

Hastaneye gittiğimde manzara korkunçtu.

12-13 yaşlarında bir çocuk. İki bacağı ve kalçası kırık.

Annesi başında öylece sessiz refakat ediyor.

Çocuk da sessiz. Daha doğrusu zor konuşuyor.

Sana bunu kim yaptı diyorum. Anlatıyor.

Hiç ağlamadan, sesini yükseltmeden, sanki dünyanın en normal olayı imiş gibi: “Gürültü yapıyoruz diye bilmem ne hoca kızdı, iki arkadaşım ayaklarımı tuttu, beni falakaya yatırdı. Ama bana çok vurdu. İki bacağımın arasına tahta koyup bir sağdan bir soldan hep vurdu. Ben bayılmışım. Buraya getirmişler.”

Onun da annesinin de sakinliği insanı donduruyordu.

Ne hocadan ne de kurstan şikayetçilerdi…

***

Söz konusu Kuran kursu neyin nesidir diye kalktık foto muhabiri arkadaşla Ballıkuyu’ya verilen adrese gittik.

Ne okula, ne kursa benzeyen izbe, döküntü bir bina.

Tek bir görevli bulamadık muhatap olacak.

Uzatmayalım konu daha sonra yaptığımız haberlerle çok büyüdü. Sivil toplum kuruluşları çocuğumuza sahip çıktı.

Birtakım yardımlar toplandı ve o yardımları ailenin yaşadığı Manisa’nın Demirci Köyü’ne hep beraber götürdük.

Çocuğumuz yanımızda yoktu çünkü yeniden yürüyebilmesi için onu daha çok sayıda ameliyat bekliyordu.

Köye vardığımızda anladık ki köyün 9-10 yaşına gelen tüm erkek çocuklarını gelip ‘bir adamlar’ alıyorlarmış.

Aileler öyle bir yoksulluğun içindeydi ki kandırılmaları çok kolay oluyordu.

Çocuğun eğitim alacak diyorlar, aileye bir miktar para da veriyorlar ve küçücük bebeleri evlerinden ayırıp o izbe kurslara yatılı okul (!) diye kapatıyorlar.

***
Bize anlatılan ve bizzat gördüklerimiz buydu işte.

Adana’da cayır cayır yanan küçük kız çocukları bana yıllar önce yaşadığım bu acı anıyı canlandırdı.
Canlandırmaz olaydı.

ÖNCEL ÖZİÇER'İN YAZISININ TAMAMINI BURAYA TIKLAYARAK OKUYABİLİRSİNİZ!...