Bir insanın ağzından dökülen her kelime iç dünyasının aynasıdır. Kimileri konuştuğunda bilgelik kokar kimileri insanlık… Ama bazıları konuştuğunda sadece çürümüş bir kibirin, mide bulandıran bir kokuşmuşluğunun lağım kokusu gelir burnumuza.
“Fakirlerle aynı kokmak istemiyoruz” diyen bir mahlûk, işte bu çürümenin ta kendisidir.
Bu söz, sadece bir sınıf ayrımı değil; insanlıkla hayvanlığı ayıran çizginin ötesine geçmiş bir aklın, bir vicdanın çöküş belgesidir. Parayla deodorant sıkan, insanlığını servetle maskeleyen bu tiplerin kokuya değil, utanca boğulması gerekir. Çünkü asıl kötü koku, tenlerinden değil, nefretle dolu ruhlarından yükseliyor.
“Business uçuyoruz çünkü fakirlerle yan yana oturmak istemiyoruz” demek…
Ne tuhaf! Uçağın düşmesi halinde aynı toprak altına gömüleceğini, aynı solunumu paylaştığını, aynı oksijeni tükettiğini fark etmeyecek kadar aklını parayla kiraya vermiş bir zihniyet bu. Kendisini “business” koltuğunda insan sanan ama aslında bir ahlak yoksunu olan bu türler, uygarlığın değil sefaletin nişanesidir.
Koku, parayla gider. Ama kokuşmuşluk, karakterle ilgilidir.
Sen parfüm şişesini litreyle alsan da, marka takıntını vitrine koysan da içindeki o çürümüş kibri hiçbir Chanel, hiçbir Dior örtemez. Çünkü insan kokusuyla değil kalbiyle ayırt edilir.
Bir gün o “fakir” dediğin insanlar bir çocuğa umut olur, bir yaşlının elini tutar, bir canı kurtarır. Sen ise lüks koltuğunda oturup burnunu tıkarken tarih seni sadece bir ibret vesikası olarak anacaktır.
Unutma:
İnsanlar servetleriyle değil, sevdikleriyle, saygılarıyla, vicdanlarıyla zenginleşir.
Senin gibi düşünenler ise, pahalı parfümlerle bile bastıramayacakları bir insanlık eksikliğinin kokusunu etrafa saçmaktan başka bir şey yapamazlar.
Tez zamanda sen ve senin gibi sosyal medya pisliklerinden kurtulmak ümidiyle.
Sacit ASLAN