Yılmaz Özdil yazdı: "Arkadaşım…"

Hatırasını sadece albümde değil, duygu dünyamda taşıdığım bir fotoğrafım var, her baktığımda gözlerim dolar, siyah beyaz.

Arkasına “1969” diye not düşmüş rahmetli babam, “Yılmaz'ın en sevdiği arkadaşıyla tanıştığı gün” diye yazmış.

Mevsim yaz.

Sıcak bir İzmir günü.

Kısa pantolonluyum, dizlerim her zaman olduğu gibi yara bere içinde, saçlarım üç numara, elimde bileğime bağlı balonum… Yanımda o.

Tombiş.

Koca kafalı.

Yüreği daha kocaman.

Koyu kahverengi gözlerinde kederli bulutlar gezinen, sohbet ederken için için hıçkıran hüzünlü arkadaşım.

Denizi kız, kızı deniz, sokakları hem kız hem deniz kokan İzmirimin, duygusal delikanlısı… Daima uslu. Hep terbiyeli.

Kız annelerinin bile “aman kızım mutlaka tanışsın, onunla arkadaş olsun” dediği, İstanbul tabiriyle kanka, İzmir tabiriyle cankuş.

Yıllar akıp geçti.

Büyüdük biraz tabii.

Gazeteciliğe başladım.

Henüz çömez muhabirim.

Her çömez gibi, kendi çevremizi dünyanın merkezi sanıyoruz, gittim, ilk röportajımı arkadaşımla yaptım.

“Bak bu kadar çok arkadaşın var, bu kadar çok seviliyorsun, niye böyle mutsuzsun” diye sordum.

Hiç konuşmadan, bakışlarıyla etrafını işaret etti bana.

Yalnızdı.

Kalabalık içinde yalnız.

YAZININ TAMAMINI BURAYA TIKLAYARAK OKUYABİLİRSİNİZ